Hanasaku Iroha

به طور کلی، من از این نمایش بیشتر به دلیل به تصویر کشیدن جریانات کیسوی مسافرخانه لذت می برم. عاشقانه و درامی که از آن نشأت می‌گیرد می‌تواند ضربه بخورد یا از دست برود (برای من از دست رفته)، اما درام خود کیسوی این از از منظر مردمی من جذاب است. «داستان»، آنچه نمایش درباره آن است: 8/10 تصویری جامد از شخصیت هایی که در حال رشد و یافتن جای خود در مسافرخانه کیسوی هستند. ژانر ترکیبی از برشی از زندگی، درام، عاشقانه (در آن بد) و کمدی است. نکاتی مانند روابط والدین و فرزند و اینکه چقدر می‌توانند عجیب و غریب و دور باشند، رضایت از کار، مشکلات مدیریت مسافرخانه و غیره را لمس می‌کند. برخی ضربات داستانی ممکن است آزاردهنده/مزاحم باشند (عاشقانه‌های کسل‌کننده، آزار و اذیت جنسی نویسنده-رایگان). شخصیت ها: 7/10 اوهانا یک خارجی با چشمان روشن است که با شروع های ناامیدکننده ای روبرو می شود اما در عین حال به انجام وظیفه می پردازد. مداخله گر، مانند بسیاری از قهرمانان، در جدیت او دوست داشتنی است. بقیه شخصیت‌های زمینی و در عین حال اغراق‌آمیز (دوگانگی؟ Lmao)، با نقص‌های فراوان هستند، به‌ویژه نوجوانان UGH، که با ارادتشان به کیسوی مسافرخانه متحد شده‌اند. شما مطمئناً برای مو فوافوا اینجا نیستید، اما اگر بتوانید با واقعیتی اغراق آمیز روبرو شوید (آیا این یک چیز است؟) آنها لحظات جذابی دارند. مورد علاقه من اوکامی سان است. OST: 9/10 OPها خوشبین هستند، ED راحت هستند، بقیه کلیک می کنند. ارتعاشات معمولی PA Works، فوکوس خودکار جامد. برای من برجسته OP 1، Hana no Iro است. بصری / جهت: 10/10 شاید تعصب من برای چنین تنظیماتی نشان داده شود، اما من نمی توانم گلایه های قابل توجهی را علیه تصاویری جمع آوری کنم. رنگ‌های خاکی، هنر پس‌زمینه شایسته، کاملاً زرق و برق دار در لحظات مهم. حرکت شخصیت خوب است، بدون سفتی، من نمی توانم یک صحنه دیالوگ خسته کننده را از منظر کارگردانی به یاد بیاورم، که برخی از صحنه ها را برایم سخت کرده است، زیرا عاشقانه در آن زمان زیاد نیست.

برای من این Love Live است اما در مسافرخانه و دارای رابطه واقعی است بنابراین امتیاز من برای این انیمه این است: توسعه شخصیت: 7/10 پس زمینه: 10/10 ارائه: 10/10 درس های زندگی: 9/10 درام: 5/10 کمدی: 6 /10 (برای من خیلی اجباری است، اما این انیمه یک انیمه کمدی نیست پس... اوه کی) برای من عالی و منحصر به فرد برای انیمه Slice of Life است، چیزهایی که به نظر من در مورد این انیمه بد درام بود. آزار دهنده است، توسعه شخصیت عجیب است اما علاوه بر آن، یک چیز خوب در مورد این انیمه وجود داشت که من توصیه کردم داستان-ارائه و پیشینه آن است 1-داستان-ارائه، ایمو ارائه خوب است مثل اینکه ساده بود فقط یک مادربزرگ که صاحب مسافرخانه بود 2. پس زمینه، این چیزی است که انیمه را بسیار بهتر می کند، من عاشق این هستم که انیمه چگونه با دیدن منظره، فضای مسافرخانه به من احساس می کرد، احساس می کنم که ما در مسافرخانه واقعی هستیم من آن را دوست دارم اوه بله، بخش مورد علاقه من زمانی است که اوهانا از قطار استفاده می کند و استودیو در حال ساختن صحنه ای است که در آن قطاری در حال حرکت است، و لعنت به آن صحنه، جو را واقعا عالی می کند. بنابراین من هنوز این انیمه را توصیه می کنم، زیرا این ژانر انیمه برشی از زندگی است و من با تماشای این انیمه احساس تکه ای از احساسات زندگی می کنم.

من Hanasaku Iroha را تماشا کردم، از جمله فیلم Home Sweet Home. در اینجا افکار من هستند: من واقعاً می خواستم این انیمیشن را دوست داشته باشم. در نگاه اول به نظر می رسید که واقعاً از آن لذت می برم. با این حال، متأسفانه، تجربه تماشای من در بهترین حالت متفاوت بود و مطمئناً انتظارات خوشبینانه من را برآورده نکرد. تقریباً در یک سوم اول نمایش، خوش‌بینی من ادامه یافت، اما شروع به کاهش کرد، و در نگاهی به گذشته، قسمت‌های قبلی بهترین قسمت سریال بودند. همانطور که داستان و شخصیت ها به پیشرفت ادامه دادند، نظر من نسبت به آن بدتر شد و زمانی که در نیمه راه سریال تلویزیونی بودم، می دانستم که دارم چیزی متوسط ​​را تماشا می کنم. هسته آتیتس، هاناساکو آیروها یک درام شخصیت محور است که بسیار بیشتر از یک نمایش معمولی برشی از زندگی است. به طور کلی، من درام های شخصیت محور را دوست دارم. متأسفانه، این یکی دارای مجموعه شخصیت های بسیار ضعیف و همچنین نوشته های کاملاً کلی و کلیشه ای است. همه درگیری‌ها چیزهایی بودند که قبلاً در داستان‌های داستانی دیده بودم. همه شخصیت‌ها داستان‌هایی بودند که قبلاً دیده بودم. تمام قوس های شخصیت، در بهترین حالت، تروپی و کلیشه ای بودند. این نوشته شبیه یک درام شخصیت محور است که اتفاقاً در یک رایوکان می گذرد. متوسط ​​بودن نوشته یک نقص بزرگ است، به خصوص با توجه به اینکه این یک درام شخصیت محور 26 قسمتی (+فیلم) است. بخصوص نگارش نیمه دوم نمایش بسیار ضعیف بود و درام با احساس مصنوعی اجباری فراوانی داشت. برای مثال قوس فیلمسازی کاملاً وحشتناک بود. من واقعاً می خواهم بر عدم اشتیاق خود به خود شخصیت ها تأکید کنم. به معنای واقعی کلمه، کل بازیگران اصلی دوست داشتنی و/یا آزاردهنده نیستند. این در واقع قابل توجه است که آنها موفق شدند چنین مجموعه ای از شخصیت ها را به طور مداوم بیهوده خلق کنند. تا زمانی که این نمایش را به پایان رساندم، می توانم با اطمینان بگویم که از تک تک شخصیت های مهم (و تعداد زیادی از آنها) خوشم نمی آمد. واقعاً شگفت‌آور است که چگونه یک نمایش شخصیت‌محور چنین شخصیت‌های ضعیفی دارد. علیرغم اینکه یک درام بود، هرگز با هیچ یک از شخصیت ها ارتباط عاطفی نداشتم. برخی از مهم‌ترین بازیگران احساس می‌کردند کاریکاتورهای اغراق‌آمیز - به‌ویژه شخصیت‌های قدیمی‌تر. کارکنان جوان تر احساس واقع بینانه تری داشتند، اگرچه هنوز به روش های خاص خود آزاردهنده بودند. فکر می‌کنم اگر شخصیت‌ها واقعاً به‌عنوان آدم‌ها تکامل پیدا می‌کردند و بر مشکلات/نقص‌هایشان غلبه می‌کردند، شاید بیشتر با شخصیت‌ها همدلی می‌کردم، اما به ندرت هیچ تکامل شخصیتی در طول اجرای 26 قسمتی وجود داشت! گفتن اینکه در این نمایش آرک های شخصیتی وجود دارد یک نام اشتباه است - هیچ کس بر چیزی غلبه نمی کند، هیچ کس به هیچ هدفی نمی رسد و مطمئناً هیچ کس شخصیت خود را بهبود نمی بخشد یا به عنوان یک شخص رشد نمی کند. کمدی نیز به طور مداوم غیر خنده دار بود. شخصیت زن مشاور آزار دهنده بود. به وضوح قرار بود از او در درجه اول برای تسکین کمدی استفاده شود، اما او فوق العاده آزاردهنده و ناله آور بود. من از ظاهر شدن او روی صفحه می ترسیدم. بسیار خوب، تا اینجا می‌دانم که در این برنامه نقش‌آفرینی کرده‌ام، اما می‌خواهم اعتباری را به آن‌ها بدهم: فضای رایوکان این انیمه بسیار معتبر است و من از آن بسیار قدردانی کردم. در واقع من به طور خاص به دنبال این انیمیشن بودم زیرا در مورد کارمندان رایوکان بود. رایوکان بسیار واقعی به نظر می رسد و توجه زیادی به جزئیات صورت گرفته است. این امر با کیفیت تولید شگفت‌انگیز عالی بیشتر شده است. برای یک انیمه تلویزیونی 26 قسمتی SoL-ish در محیطی واقعی، بدون هیچ اکشن یا چیزی که بودجه بصری زیادی را توجیه کند، که در سال 2011 پخش شد، جلوه های بصری Hanasaku Iroha راک است و بسیار خوب ساخته شده است. اگرچه استعداد هنری زیادی وجود ندارد، اما حتی یک ایراد هم پیدا نمی شود. به راحتی می توانست به عنوان یک فیلم با بودجه متوسط ​​بگذرد. تنظیم اغلب بسیار زیبا به نظر می رسد. جزئیات زیادی در پس زمینه و موارد مشابه استفاده می شود. سبک بصری ساده اما طبیعی و ارگانیک بود و به طور قابل توجهی شبیه به یک نمایش لایو اکشن بود. با وجود اتفاقات پیش پا افتاده انیمه، انیمیشن شخصیت ها به خوبی انجام شده است. توجه به جزئیات و ارزش تولید بالا واقعاً تنظیمات رایوکان را بهبود بخشیده و آن را فراگیر کرده است. من از این جنبه نمایش قدردانی کردم. در مورد صدا، باید بگویم که صداگذاری تنوع زیادی دارد و تقریباً هر شخصیت اصلی صداگذاری متمایز منحصر به فردی دارد. صداگذاری مینکو و ناکو را دوست داشتم. اوهانا در برخی از صحنه های دراماتیک تر، کارهای خوبی انجام می دهد. OST مشکلی ندارد، اگرچه کمی تنوع بیشتر برای چنین مدت زمان طولانی خوب بود. به نظر من آهنگ‌های OP/ED خوب هستند (برای کسانی که می‌پرسند: بله، من آواز nano.RIPE را دوست دارم، اما می‌توانم دیدگاه کسانی را که دوست ندارند درک کنم). امتیاز کلی من: 5/10 من یک شبیه ساز ryokan-employee می خواستم و یک شبیه ساز ryokan-Employee گرفتم. با این حال، متاسفانه با برخی از ویژگی های نامطلوب همراه بود. اگرچه تنظیمات رایوکان بسیار معتبر و غوطه ور است و با کیفیت تولید بصری بی عیب و نقص اجرا شده است، ساکنان آن آزاردهنده و غیر قابل دوست داشتن هستند. علاوه بر این، نوشته به اندازه خود شخصیت‌ها کلیشه‌ای و کم‌رنگ است. Sakura Quest نیز معایب خود را داشت اما من بیشتر از این از آن لذت بردم. مطمئناً شخصیت های بسیار بهتری داشت. من هنوز Shirobako را ندیده ام اما امیدوارم به زودی آن را تماشا کنم. در اینجا نظرات من در مورد فیلم Home Sweet Home است: - لازم به ذکر است که من بلافاصله پس از اتمام انیمه تلویزیونی این را تماشا کردم و در حال حاضر بعد از 26 قسمت در سریال احساس خستگی زیادی می کردم. این امکان وجود دارد که اگر بگذارم انیمیشن تلویزیونی برای مدت طولانی تری در من هضم شود، بیشتر از آن لذت می بردم، اگرچه صادقانه بگویم که من در آن شک دارم. - از نظر بصری نمایش یکسان اما با کیفیت تولید کمی بهتر بود. انیمه تلویزیونی از قبل جلوه های بصری خوبی داشت، بنابراین به هر حال در اینجا جای زیادی برای بهبود وجود نداشت. - از تمرکز روی ساتسوکی نوجوان خوشم آمد. من در واقع فکر می کنم که آنها کار خوبی کردند که او و مبارزات جوانی اش را به تصویر کشیدند، به خصوص با زمان محدود اجرا. فکر می کنم او را به عنوان بازیگر سریال تلویزیونی ترجیح می دادم. - طرح جامع زیادی وجود نداشت و فیلم اساساً فقط از مجموعه ای از صحنه های عمدتاً به سبک SoL تشکیل شده است. من با این خوب بودم؛ اگر بخواهیم طرحی جدی را در این زمان کوتاه بسازیم، اشتباهی است. - جدا از صحنه‌هایی که ساتسوکی نوجوان را به تصویر می‌کشید، این فیلم دقیقاً شبیه یک قسمت تلویزیونی دیگر بود (از جمله نقص‌های معمول). - امتیاز من به فیلم: 5/10 هاناساکو آیروها نوعی حس "لایو اکشن" دارد، به این معنا که به راحتی می توانم تصور کنم که با بازیگران واقعی بازی می شود. افرادی که معمولاً نمایش‌های تلویزیونی زنده را ترجیح می‌دهند، ممکن است این انیمیشن را دوست داشته باشند.